Dromenjager

Soms moet je grenzen over gaan, om je doelen te kunnen bereiken. Je dromen achterna te kunnen gaan en daarna met plezier terug te kijken naar het uitzicht vanaf de berg.

De afgelopen tijd wilde mijn gezondheid niet meewerken. Ik moest een pas te plaats maken. Veel uit handen geven en vooral dingen laten die ik zo graag doe. Lieve Wizz schoot ik tekort voor mijn gevoel, ondanks dat het vooral door mam opgevangen werd. En hij misschien zelfs meer aandacht kreeg voelde het alsof ik tekort deed. Daar voelde ik mij rot over. Tegelijkertijd moest ik mij erbij neerleggen meer van mijzelf vragen ging echt even niet. Ik kon niet anders dan de touwtjes die ik het liefst zelf in handen houd uit handen geven. Ondanks dat ik vanaf de zijlijn alles kon aansturen voelde het alsof ik buitenspel stond. En misschien was dat zelfs voor even waar.

Mijn instructeurs reden op Wizz, mam longeerde hem en hij kreeg in feite niets tekort. De enige die echt iets miste was ik. Iets werd van mij afgepakt door die rot cf wat van mij was. Ik wilde het terugpakken , het is van mij. Maar ik kon er niet bij en zag het voor me hangen. Ik kon er alleen naar kijken en grijpen. En terwijl ik staarde naar wat ik zo graag doe en mij niet af wilde laten pakken kon ik nadenken. Nadenken over het hier en nu. Alles wat ik normaal zo goed kan relativeren lukte voor even echt niet. En waarom niet? Omdat het stukje wat echt van mij was, me zo juist afgenomen was. Afgepakt door de CF die het weer eens won van mij.

Maar ik moest toegeven. Ik was moe en om dat stukje terug te krijgen moest ik voor even toegeven aan een schaakmat die ik niet zou winnen. Na een traantje hier en daar kon ik mezelf weer herpakken na een schop onder mn kont van mams die wijs zei " Als je nu je rust pakt kan je straks weer...". En ze had gelijk. Ik moest echt even bijtanken. Dus nam ik tien stappen terug voor lief met in mijn gedachten wat ik daarna weer zou doen.

Vanaf de zijlijn probeerde ik me met de training van Wizz te bemoeien. En stukje bij beetje pakte ik weer dingen een beetje op. Toch bleef ik tegen mijzelf aanlopen. Mn armen en benen waren snel moe, mn longen wilden minder dan ik en mn hoofd wilde liever nog 20 stappen vooruit maar moest ik telkens terug roepen. Regelmatig raakte ik teleurgesteld in mijzelf, deed ik niet genoeg mijn best? Gelukkig was daar dan mam die me een klopje op mn schouder gaf en het weer hielp te relativeren. Ik had 1 doel voor ogen de clinic van Jill Huijbreghts wilde ik echt rijden, maar naar mate het steeds dichterbij kwam leek het steeds meer onmogelijk. En toen was daar de dag, de dag waar ik zo naar toe had geleefd. Waar ik de dag er voor nog sprak over eventueel afmelden was ik er! En het lukte!!! Met alle hulp die ik kreeg lukte het om te rijden. Weliswaar konden we niet op ons beste kunnen presteren, maar we waren er. Mijn doel was gehaald. Ik heb genoten en het gewonnen van mijn CF. Ondanks dat het niet gemakkelijk ging hebben we kunnen rijden en fijne tips gekregen. Zelfs met meer ontspanning weer kunnen rijden op vreemd terrein. Maar ik moet toegeven zonder alle hulp en steun was dit doel weer niet geslaagd. Samen staan we sterk in de strijd voor en tegen CF.